Moeder; “onze puberdochter is al heel lang boos, en niet zo’n klein beetje ook!”.

Ik kan er niet over uit wat papa ons heeft aangedaan. Van de ene op de andere dag zeggen dat hij niet meer thuis komt en ergens anders gaan wonen, en wel met zijn nieuwe vriendin! Dan is het toch duidelijk dat hij niet meer van mij houdt! Ik wil hem voorlopig niet meer zien…

Pubers hebben het maar zwaar met de scheiding van hun ouders. Het puberbrein is aan het ontwikkelen. De emoties winnen het van het verstand, met alle gevolgen van dien.

Mijn broertje van 8 gaat er nog doodleuk heen, ik snap er niks van!

Slachtoffer en dader

Sommige pubers wijzen een dader aan, degene die de oorzaak van alles is, en een slachtoffer, degene die er niets aan kan doen. De ontwikkeling van het brein zorgt ervoor dat pubers gaan polariseren. Ze kunnen minder goed nuanceren. Het emotionele brein wint van het verstandelijke brein. Hoewel pubers van beide ouders houden is het toch wel heel verwarrend om van één ouder te houden die de andere ouder veel pijn doet.

Wat kan moeder doen?

In het geval dat haar dochter zelf het gevoel heeft dat ze in de steek is gelaten door haar vader, en hij weinig betrokken is bij het leven van de dochter (en bijvoorbeeld meer tijd aan een nieuwe partner schenkt dan aan haar), kan het voor moeder heel pijnlijk zijn en is de neiging om haar verdriet of boosheid te laten zien aan haar dochter groot.  De uitdaging is om dit zoveel mogelijk los te laten. Leg uit dat er altijd een aandeel van beiden is (zelfs als je dat misschien niet zo voelt). Het is heel verleidelijk om vader te beschuldigen van verwaarlozing, maar daar help je kinderen niet mee. Daarnaast heeft dochter haar vader nodig. Probeer het te zien als iets dat het kind zelf met vader uit zal moeten werken. Moedig haar aan om alles te zeggen wat ze op hart heeft, echter, oordeel niet maar luister écht. Moeder helpt haar dochter enorm door het verhaal over de scheiding te nuanceren en zij moet haar dochter helpen om vader te vergeven. Dit kan ze alleen maar doen door dochter toestemming te geven om van haar vader te houden. Ook is het belangrijk dat vader en dochter weer in gesprek gaan komen. Aangezien het kind in dit geval meer waarde hecht aan de woorden van de moeder, als gevolg van de emotie, kan de moeder deze gesprekken voorstellen en zelfs organiseren.

Wat kan vader doen?

De uitdaging voor vader is om de verbroken band stapje voor stapje weer op te bouwen. Dit mag hij doen door zijn liefde te laten zien. Hij mag vaak zeggen /schrijven dat hij nog steeds van haar houdt. Vaak zeggen ouders ‘dat hoef ik niet te zeggen, ze weten het zo wel’. Misschien is dat zo, misschien ook niet. Het is in ieder geval altijd fijn voor een kind om zoveel mogelijk te horen dat ouders van hen houden. Ook al kan dochter het (nog) niet ontvangen; deze zin wordt wel opgeslagen in haar onbewuste. Ben open naar je kind en deel hetgene wat je anders had willen doen in het verleden.

Om het contact weer op te bouwen kunnen zowel vader als moeder mij inschakelen om eerst individuele gesprekken te hebben om daarna de verbinding te maken mbv het ‘ouder-kind gesprek’.